şu sandalyenin üstünde aşırı refleks göstermemeyi bir öğrenemedim gitti pat yerdeyim her seferinde.Eline düştüm dinlerken sandalyenin üstünde cıstak cıstak hoppidi hoppidi oynuodumda.
Şu an beynim 'okula git' ve 'okula gitme' diyenler olmak üzere ikiye ayrıldı ve beynim bitapp!2 gündür staja gitmiyorum okulada gitmek istemiyorum.Ama odamda gereğinden fazla kalmayı yasaklamıştım kendime yabanileşiyorum burda fazla kalınca dışarı çıktığımda farklı bir dünya'ya geçmiş gibi oluyorum göz kontrastım değişiyor, sıkılınca evde bo*uma çitme atmaya başlıyorum.Yalnızlık ikiye ayrılır bir herşey keyif verir mutlusunudur kendi kendine yettiğini anlarsın bazı değerlere sahipsen gerisinin koy gözüne rahvan gitsin modundasındır ohoo yalnızsındır bunu istiyorsundur ne zamandır yapacak şeylerin vardır hatta ohoo kendinle çok meşgulsündür sonracığıma 2 nci evreye gelirsin bunda tam tersidir işte bu benim bo*una çitme atma dediğim dönemi insan asla yalnız kalmamalı der hayata küsme şekillerine girersin kimsenin seni sevmediğini düşünürsün (ki bu benim için her daim geçerli istisnalar dışında).
Son zamanlarda yaptığım şey odama çekilip ışığı söndürüp karanlıkta yatmak hiç bir şey düşünmemeyi düşünmek arada gelen ufak tefek sinir düşünceleri kış kış etmek beynimden zaten ne biçim insanım anlamadım nerden de gelip takılıyo kafama bazen vurup ağzımı burnumu kırasım geliyor.Yuh kardeşim ne kadar beni evden postalama meraklısı maşallah okula gideyim diye yapmadığı fedakarlık yok ne desem hatta demeden yapmış.Ama istemiyorum mayk şansına küs:(Kendimi bazen çok gerizekalı hissediyorum bak yine çitmeledim.Galiba gidicem ben bugün okula yok hayır olmaz ıı ııhhh hiç içimden gelmiyor kızardım yeminlea.Gözümü kapadığımda asansörde hızla aşşağı iniyormuşum gibi hissediyorum sanırım biraz daha evde kalırsam yine hayali hüzün bulutlarının esiri olucam günlerdir bedenimdeki fizikse dinlendirici acı.Yani hastayım başım dönüyor ateşim çıkıyor tek + yanı sabah üşüyerek uyanmıyorum bildiğin fırın.Öksürüyorum başım ağrımaktan çatlıyor kafama birileri yumruk atmış gibi bacağımın üstünde birileri zıplamış gibi yaptığım herşeyin ölmeden önceki son eylemlerim olduğunudüşünüyorum hatta buda cenaze şarkım olabilir new moon'un soundtrack i death for cab cutie.Gece gelen acımasız gerçeklerin etkisi daha bir ağır oluyor hatırlıyorumm geçen yazı ne kadar kötü günlerdi.Onunla ayrılmıştık ama daha hafif geçebilirdi ben konuşucak kimseyi bulamamaktan herkesin benden köşe bucak kaçmasındansa kimseye anlatmamak için kaçmayı tercih ederdim bilirdimarkamdakileri sevildiğimi ama iş hiç te öyle değilmiş.Yalnızlığın en kötüsüydü belkide benim bu yaz yaşadığım, atlattım teşekkürler .sizi sevmiyorum sizde beni sevmeyin.Hiç kimsenin umrunda olmadığımı biliyorum peki ya bundan sonra?..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder